Fliegerhorst Venlo
De bouw van Fliegerhorst Venlo begon kort na de Duitse inval in Nederland in 1940. De Luftwaffe had behoefte aan nieuwe strategische luchtmachtbases in de bezette gebieden, vooral om de verdediging van Duitsland te versterken en operaties in West-Europa te ondersteunen. De locatie voor de nieuwe basis werd zorgvuldig gekozen. Gelegen op de Nederlands-Duitse grens, bood het terrein niet alleen een strategische positie dicht bij het Ruhrgebied, maar ook een natuurlijke camouflage door de uitgestrekte bossen in de omgeving. Daarnaast was de bodemstructuur stabiel genoeg voor de aanleg van zware infrastructuur, zoals startbanen en bunkers.
De aanleg werd grotendeels uitgevoerd door Duitse militaire ingenieurs, bijgestaan door zowel Nederlandse als Duitse arbeiders. Een deel van de arbeid werd verricht door dwangarbeiders en krijgsgevangenen, die onder zware omstandigheden werkten. De bouw verliep in een hoog tempo, onder strikte controle van de Luftwaffe en de Organisation Todt, de Duitse bouworganisatie die verantwoordelijk was voor grote militaire projecten.
Het vliegveld werd ontworpen met drie lange start- en landingsbanen die in een driehoekige formatie lagen, zodat vliegtuigen bij verschillende windrichtingen veilig konden opstijgen en landen. De banen waren gemaakt van beton of verstevigd gras, en verbonden met taxibanen die naar de vliegtuigbunkers en hangars leidden. Om de toestellen te beschermen tegen vijandelijke aanvallen, werden goed gecamoufleerde vliegtuighangars gebouwd, waarvan sommige half ingegraven lagen en bedekt werden met gras en struiken om detectie vanuit de lucht te voorkomen. Daarnaast werden ondergrondse opslagruimtes ingericht voor munitie en reserveonderdelen.
Naast de faciliteiten voor de vliegtuigen zelf, was Fliegerhorst Venlo ook een volledig operationele militaire basis. Er waren barakken voor soldaten en piloten, een commandocentrum, werkplaatsen voor vliegtuigonderhoud, brandstofdepots en opslagplaatsen voor munitie. De basis was goed verdedigd met luchtafweerkanonnen, luchtwachttorens en schuilbunkers. De Duitsers wisten dat de geallieerden vroeg of laat de basis zouden proberen uit te schakelen, en namen uitgebreide verdedigingsmaatregelen om dit zo moeilijk mogelijk te maken.
Na de voltooiing in de tweede helft van 1940 werd Fliegerhorst Venlo direct in gebruik genomen. De eerste jaren functioneerde de basis voornamelijk als trainings- en operationeel centrum, met een focus op nachtjagermissies en verkenningsvluchten. Door de strategische ligging werd Venlo al snel een van de belangrijkste uitvalsbases voor de verdediging van het Duitse luchtruim. Terwijl de oorlog vorderde en de geallieerde bombardementen op Duitsland toenamen, groeide het belang van de basis. Vanaf Venlo stegen Duitse jagers op om bommenwerpers te onderscheppen en vitale Duitse industriegebieden te beschermen.
De bouw en het gebruik van Fliegerhorst Venlo pasten in de bredere strategie van Nazi-Duitsland om een sterk verdedigingsnetwerk op te zetten in de bezette gebieden. Wat begon als een goed georganiseerde en modern uitgeruste luchtmachtbasis, werd later een doelwit voor zware bombardementen. Tegen het einde van de oorlog lag een groot deel van de infrastructuur in puin, waardoor de basis uiteindelijk werd verlaten en grotendeels in verval raakte.
![A Vostermans Companies [diap]](https://eindelijkvrij.eu/wp-content/uploads/2025/02/A-Vostermans-Companies-diap.png)
